“Wat doe jij in het dagelijks leven?”

Als je het me een jaar geleden had gevraagd had ik nog kunnen zeggen: ik werk als ervaringsdeskundige bij de GGZ. Twee jaar terug: ik werk in onze eigen schoenmakerij. Tien jaar terug: stop-met-roken trainer. Vijftien jaar terug: applicatieontwikkelaar. 20 jaar terug: bureauredacteur bij een grote uitgeverij. 25 jaar terug: slagersvrouw.

Mijn CV krijg ik met moeite op twee A4-tjes. Met klein font en smalle marges wel te verstaan.

Op het hoogtepunt van mijn “carrière” was ik ICT-adviseur. Deed de administratie van onze schoenmakerij. Was bestuurslid van een beroepsvereniging. En natuurlijk ook nog “gewoon” huisvrouw en moeder van vier opgroeiende kinderen… waarvan drie met dubbele psychiatrische diagnoses.

Je kan wel raden dat die “carrière” geen al te lang leven beschoren was.

Mijn brein heeft een sterke voorkeur voor groots, snel, veel en meer. Totdat lichaam en ziel van zich laten horen. “Zo is het wel weer genoeg. Hoog tijd voor een koerscorrectie. Laten we maar weer even het licht uit doen.” Ik heb negen keer in het duister getast, totdat iemand god-zij-dank “bipolair” riep.

Sindsdien doe ik mijn best om naar die andere stem te luisteren. Die stem die van klein, rustig, weinig en minder houdt. Ik doe niet meer aan grote projecten. Mijn arbeidsmoraal is verworden tot zingeving.

Wat heb ik vandaag gecreëerd? Heb ik vandaag aandacht besteed aan mijn geliefden? Heb ik iemand vanuit mededogen behandeld, zelfs als die het niet leek te verdienen? Heeft mijn aanwezigheid vandaag verschil uitgemaakt? Heb ik vandaag genoten van het leven?

Ik hoop dat het me steeds beter af zal gaan om gefocust te blijven op vandaag.

Aan het einde van de rit plak ik dan gewoon al die vandaagjes aan elkaar. Kijk terug en verzucht tevreden… Ja, ik heb mijn leven vervuld!