…gingen er allerlei kritische gedachten door mij heen… Dat is toch best gevaarlijk dat die honden zo druk worden terwijl die baas aan het rijden is? En moet je het eigenlijk wel goed vinden dat ze zo over de top opgewonden raken? Is dat eigenlijk wel een goede baas die dit zo in zijn honden oproept en ook nog goed vindt?
Even later besluit ik om een paar filmpjes van Gary Craig te gaan bekijken, de ontwikkelaar van de EFT[1] methodiek. Ik had tot op dat moment nog nooit iets van hem bekeken. Terwijl ik naar filmpjes zit te kijken waarin hij EFT demonstreert met enkele deelnemers aan een workshop, raak ik ontroerd… zo ontroerd dat de tranen over mijn wangen biggelen. Wat raakt mij nu zo, terwijl ik hier naar zit te kijken?
Ik word stil en ga voelen… Het is de humor die met zoveel compassie ingezet wordt om de ander te spiegelen, die mij zo raakt. Die vrolijkheid, haast blijdschap waarmee die ander daardoor in volledige acceptatie naar zichzelf kan kijken… Dáár herken ik mezelf zo sterk in, dat leeft ook in mij… De tranen weerspiegelen het verdriet om het besef dat die kant van mij al jaren in ballingschap leeft.
Ik voel verdriet om het besef dat ik een wezenlijk deel van mijzelf met niemand meer kan delen, mijn blije, enthousiaste kant mag niet meer gehoord of gezien worden, omdat men mij dan manisch[2] vindt en ik niet meer serieus genomen wordt. Mijn keel knijpt dicht terwijl ik dit verdriet voel, mijn adamsappel steekt alsof hij dwars door mijn huid naar buiten wil, mijn kaken zijn stijf op elkaar geklemd. Ik herken deze lichamelijke sensaties.
Liefdevol om jezelf kunnen lachen, om het “drama” van je ego, om de gekke kuren die je persoonlijkheid allemaal verzint om je te kunnen spiegelen, om je bewust te maken van een emotionele blokkade waarvan je bevrijd mag worden. Het hoeft allemaal niet zo zwaar te zijn, het leven is een spel!
Nu begrijp ik ook ineens waarom Gabrielle, mijn “EFT-juf”[3], me zo raakt tijdens de les…. omdat ze zo ongehinderd door enige gene haar enthousiasme voor EFT tentoonspreidt. Met een glimlach waaruit volledige acceptatie van de ander spreekt, durft zij de meest confronterende vragen te stellen, waardoor je zonder emotioneel getriggerd te worden in je “rode draad”, zonder weerstand naar dat aspect van jezelf kunt kijken.
Later in de ochtend kom ik met Luna thuis van haar wandeling, Blinky en Chica zijn weer over de top blij dat ik thuis ben. Ja ja, ze hebben me toch zeker 20 minuten niet gezien, reden genoeg om hardop te jubelen, tegen me op te springen en mijn gezicht af te lebberen… toch?
Wat doen we eigenlijk als we deze blijdschap proberen in te dammen? Waarom mag het er niet zijn? Alleen omdat ze dan kabaal maken? Gaan we daarom maar afleren wat er in ze leeft? Het filmpje van vanmorgen kwam weer voorbij en ik kon nu pas écht ongehinderd door opvoedkundige vragen gewoon mee genieten met de hondjes en hun baasje…
Het is tijd om mijn blijdschap en enthousiasme weer uit de kast te halen en met de wereld te delen. Na 2 jaar er tegenaan te hikken om mezelf “bloot” te geven besluit ik om ZieleSpiegel vandaag nog online te zetten en ervan te genieten!
[1] EFT: Emotional Freedom Techniques
[2] In 2007 heb ik de diagnose “bipolaire stoornis type II” gekregen, daarvoor stond er “recidiverende depressie” op mijn voorhoofd 🙂
[3] In 2017 heb ik de Gold Standard EFT-opleiding voor professionele toepassing gevolgd van het NOVET instituut.