Bron
Mijn ogen strelen het plafond
Met zachtheid en verwondering
Een bron veel dieper dan mijn hart
Voortdurend in verbinding
Gewelven golven diep in mij
Het buiten laat haar lichten schijnen
Als ongekende werelden
Zich voordoen en verdwijnen
Hoe teder is de schemering
Het diep verlangen stil te staan
Te kennen wat zich roert in mij
En dan vervuld weer door te gaan