Vanochtend vroeg belde mijn zoon me op om te zeggen dat ik toch niet hoef op te passen. Onze kleinzoon voelt zich alweer beter. Hij gaat liever “naar de kindjes” (de kinderopvang). Als we het gesprek willen beëindigen wordt pappa gemaand: “nog niet ophangen pappa!!” Waarna ik onze “Poppie” op de achtergrond enthousiast hoor roepen: “roze is mijn lieveling Omie!!” en “Pappa, blauw is jouw lieveling hè? En ook mamma’s lieveling.”
Een aantal weken geleden wilde ik een nieuw autostoeltje voor hem kopen. We gingen samen in een webshop kijken. Hij wist het meteen: die knalroze moest het worden.
Een week later drink ik koffie met zijn moeder. Ik bespeur enige aarzeling in haar stem. Ze vertelt dat ze een roze horloge voor Raven gekocht heeft. Maar dat ze hem gelukkig heeft kunnen afleiden van de roze kaplaarsjes. Als het aan hem had gelegen, had hij daar vandaag al vol overgave mee in de plassen gestampt.
Raven “bekent kleur” en de hele wereld zal het weten. Een kind naar mijn hart dus, want roze is ook omie’s “lieveling”.
Nog geen 3 maanden geleden wordt er op tv gepredikt dat we jongens toch vooral weer jongens moeten laten zijn. Tegelijkertijd druppelt een genderneutrale ideologie onze treinen en toiletten binnen. En natuurlijk vinden we daar allemaal wat van.
Gelukkig gaat dit allemaal nog aan de belevingswereld van onze kleinzoon voorbij. Maar ik heb wel te doen met zijn ouders. “Jezelf mogen zijn” staat in de top 3 van wat zij hun kind mee willen geven. Ouders naar mijn hart.
Alleen: ga er maar aan staan als je merkt dat je 3-jarige peuter vrij laten in zijn kleurkeuze al op weerstand stuit. Commentaar krijgen dat je hem zo gay maakt. Of je zorgen moeten maken dat hij er mee gepest wordt.
En dan te bedenken dat de kleur roze in het Westen tot begin 20e eeuw juist geassocieerd werd met mannelijkheid en blauw met vrouwelijkheid…
Als Raven zaterdag bij me komt gaan we weer gezellig samen cupcakejes bakken. Ik denk dat ik hem dit keer maar ga verrassen met een grote pot roze glazuur! 🙂