Inleiding*

In de zomer van 2015 hadden we het geluk om een landje te kunnen huren aan de Drecht tussen Leimuiden en Bilderdam, waar je nog in alle rust kunt genieten van de natuur. Eén van de redenen waarom we al lange tijd op zoek waren naar zo’n stek, is dat we onze (inmiddels 3) honden bijna nergens meer los kunnen laten lopen en de twee jongste telgen toch wel een hoop energie hebben die ze kwijt moeten. Op een mooie zondag kwamen vrienden uit Den Haag bij ons op bezoek op “Landgoed Ruimzicht”, zoals manlief het gekscherend omgedoopt heeft. We hadden ze al een tijd niet meer gezien en we praatten wat bij over de dingen die ons de laatste tijd hadden beziggehouden. Een groot deel van mijn verhaal ging over onze honden, over de ziekte van Luna, de problemen met het uitvallen van Blinky naar andere honden en de vreugde die de komst van onze nieuwste telg Chica in ons leven gebracht heeft. Ik bemerkte al vertellend dat ik de neiging had om me te verontschuldigen voor het feit dat ik zoveel tijd en energie in de honden steek. En dat ik daarvoor ook weleens andere dingen laat liggen, afspraken afzeg, kortom, mijn agenda eigenlijk voor een groot deel laat bepalen door de zorg voor de honden. En daar zit een gevoel bij dat dat niet OK is, dat “men” dat niet serieus neemt, dat er een negatief oordeel aan hangt. Mijn vriendin Marjan voelde mijn terughoudendheid aan en zei: “maar Lin, je hebt al je honden uit Spanje gered en je zorg voor hen is een groot deel van jouw lichtwerk”. Ik was geraakt door haar uitspraak, vond het erg lief dat ze dat zei, maar ik begreep eigenlijk niet echt wat ze ermee bedoelde.

Dierenleed

Steeds vaker word ik de afgelopen maanden geconfronteerd met berichten over de respectloze en meedogenloze manier waarop dieren met name in de intensieve veehouderij behandeld worden. Het gaat me letterlijk steeds meer “aan het hart”. Ook op Facebook komen er de meest gruwelijke berichten voorbij, die in beeld brengen wat er gaande is. Al een hele tijd worstel ik met de vraag wat ik hiermee aan moet. “Waar je je aandacht op richt, komt tot leven”. Dat begrijp ik, dus je niet richten op het negatieve. Maar je moet mensen er toch van bewust maken dat er erge dingen gebeuren? De psychologie vertelt ons echter dat als je iets té confronterend in beeld brengt, de menselijke geest zich juist afsluit voor die informatie. Kort geleden werd ik verrast door een filmpje op Facebook van biggetjes wiens staarten onverdoofd afgebrand werden. Ik was zo diep geraakt door het filmpje, dat ik hem min of meer instinctief gedeeld heb op mijn tijdlijn, met de smeekbede erbij of mensen de handtekeningenactie alsjeblieft wilden ondersteunen. En toen kwam er een huilbui die wel vanuit mijn tenen leek te komen. Ik kon gewoon niet meer ophouden met huilen.

Contemplatie

Op dat moment ben ik in mijn “stiltekamertje” gaan zitten… Wat is hier aan de hand? Wat gebeurt er nu met mij? Gaat dit intense verdriet dat ik voel nog wel over de biggetjes? Of is er iets in mijzelf aangeraakt? Ik weet immers dat alles wat op mijn pad komt, de potentie heeft om mij iets te leren, om me ergens bewust van te worden, om iets zichtbaar te maken wat in mij leeft dat gezien wil worden en geheeld wil worden – zodat ik vrijer ben om te zijn wie Ik werkelijk ben en/of een nieuwe kwaliteit kan ontwikkelen om te kunnen volbrengen waarvoor Ik hier op aarde ben. Zodat die “wond” die mijn persoonlijkheid in mijn levenswandel opgelopen heeft, geen energie meer vreet. In dit geval bleken die biggetjes op mijn “ik word niet gezien en niet gehoord, mijn pijn wordt niet serieus genomen”- knop gedrukt. En hoe! Toen ik door had dat dat achter mijn tranen zat, kon ik ze gewoon rustig laten vloeien. Er mag weer een stuk verdriet uit mijn verleden “verlost” worden… De onvoorwaardelijke liefde van mijn ziel, mag mijn innerlijk kind troosten… Ik heb de kracht om deze pijn in liefde te omvatten, in dankbaarheid voor alle (pijnlijke) uitdagingen die mijn kleine ik, mijn lager zelf, bereid was om aan te gaan. En toen voelde ik me weer verbonden in eenheid met al wat leeft. Maar wat wordt er nu dan van mij gevraagd? Wat mag ik mij nu bewust worden, waar ik naar mag handelen? Welke oproep heb ik gedaan? Wat mag ik nu gaan “scheppen” in de wereld? Ik wist dat het te maken had met mijn dilemma over dierenleed. Wat is mijn functie hierin? Wat kan ik vanuit mijn eigen unieke levenservaring bijdragen? Van kleins af aan ben ik al op een bijzondere manier “in contact” geweest met dieren. Als kind was ik allergisch voor behaarde dieren, dus heb ik mijn jeugd doorgebracht met land- en waterschildpadden. Terwijl de meeste mensen deze dieren alleen als “diersoort” ervaren, was elke schildpad voor mij een individu met wie ik een unieke band had. Op mijn 16e jaar bleek ik mijn allergie te zijn ontgroeid, waarna konijnen, cavia’s, hamsters, vogels, eenden, katten en – als laatste – honden hun intrede in mijn leven deden. Wat ze allemaal met elkaar gemeen hadden, was dat ik ze op de een of andere manier “gered” had en dat ik met elk individueel dier een unieke verbintenis ervaren heb. Wat heeft al deze levenservaring met mijn huisdieren mij aan bewustzijn gebracht, dat ik nu wellicht in mag zetten?

Meditatieve ontmoeting

Diezelfde avond gebeurde er iets wonderlijks… ik raakte in meditatie in “afstemming” met het collectief bewustzijn van varkens. Ik voelde hun energie en hoorde hun “gedachten”. “Breng ons niet in beeld als slachtoffer maar juist in onze kracht en treur niet om ons lijden. Laat ons gekend zijn in wie wij zijn, in ons diepste wezen en heb respect voor onze weg…” Ik voelde ontroering tot in het diepst van mijn hart…. Dat ik op deze wijze antwoord mocht ontvangen op mijn vragen. Ik voelde een enorme bevrijding… en wist meteen wat mij te doen stond. Ik heb in mijn leven zoveel bijzondere ervaringen gehad met dieren en ik kan daar geïnspireerd over schrijven. Ik kan getuigen van mijn intense verbinding met dieren en van de grote invloed die zij hebben op de ontwikkeling van mijn bewustzijn. Ik kan door mijn ervaringen te delen, misschien het hart openen van mensen voor het wezen van dieren, onze medeschepselen.

Ziekte en reguliere diergeneeskunde

In juli 2015 begon onze oudste hond Luna af te vallen. Ze was al 12 jaar oud en wij schreven het afvallen aanvankelijk toe aan haar leeftijd. Veel honden verliezen met het ouder worden immers wat gewicht. Het afvallen bleef echter een paar weken doorgaan. Ze had af en toe diarree, maar dat had ze haar hele leven al gehad… gevoelige darmen. Toen ze in september echter aanhoudende diarree kreeg en wel erg snel begon af te vallen, zijn we toch maar naar de dierenarts gegaan. Na bloedonderzoek, een echografisch- en endoscopisch onderzoek van haar maag en darmen, bleek dat ze ernstige ontstekingen had aan haar hele spijsverteringskanaal. Onze reguliere dierenarts had Luna niets anders te bieden dan Prednison, maar na 8 weken was er nog steeds geen verbetering. Het bizarre was, dat ondanks haar ernstige fysieke toestand, ze nog steeds bruiste van de levenslust. Maar ze mergelde toch steeds verder uit, (was inmiddels al 6 kilo afgevallen van de 22) en in overleg met onze dierenarts hadden we al een datum geprikt om haar in te laten slapen.  In diezelfde week vertelde ik een paar collega’s in Aglaja over Luna’s ziekte, waarop iemand zei: “dat doet me erg aan jou denken”. Toen ik vroeg wat ze daarmee bedoelde, verwees ze naar mijn eigen gevoelige darmen en voedselallergieën. Diny legde uit dat huisdieren soms bereid zijn om een “stuk” van hun mens “te dragen”. Ik was enorm geraakt door deze uitspraak, zowel vanuit ontroering als vanuit schuld. Had ik Luna dan ziek gemaakt? In augustus van dat jaar was ik namelijk van het ene op het andere moment “bevangen” door zo’n ondraaglijke angst, dat ik een paar weken opgenomen ben geweest in een kliniek.

Holistische diergeneeskunde en herstel

Ik had het er vreselijk moeilijk mee, werd ook geplaagd door schuldgevoel tegenover Luna. Ik had me nooit echt verbonden gevoeld met haar, ze was altijd wat angstig en afstandelijk, waardoor ik me gek genoeg afgewezen voelde door haar. Als haar ziekte nou echt met mij te maken had, hoe zou ik haar dan kunnen helpen? Ineens herinnerde ik me dat onze oudste zoon met zijn hondje Pip naar een holistische dierenkliniek was geweest en dat Pip daar zoveel baat bij gehad had. Wat voelde ik me stom dat ik daar niet eerder aan gedacht had!  We konden gelukkig snel terecht. Aan het begin van het consult vroeg de dierenarts of ik wist wat holistische diergeneeskunde inhield. Dat was mijn ingang om haar te kunnen vragen of zij dacht dat een huisdier beïnvloed kan worden door de geestelijke toestand van zijn/haar baasjes. “Ja natuurlijk” antwoordde ze… ”ze leeft toch in jouw energieveld?” De tranen biggelden over mijn wangen. Ik vertelde haar ons verhaal en vroeg haar waarom Luna dan ziek geworden was en niet de hond met wie ik me het meest verbonden voel. Ze legde me uit dat Luna misschien wat afstandelijk overkomt, maar dat dat waarschijnlijk komt omdat zij in werkelijkheid hypersensitief is. Dat juist zij heel veel “meevoelt” en daardoor niet te lang dichtbij mij kan zijn, gewoon uit zelfbescherming. En aangezien zij van zichzelf al “bangig” in het leven stond, was mijn angst uitgerekend voor haar zo voelbaar. Mijn hart ging op dat moment open voor Luna… ik “zag” voor het eerst wie zij werkelijk is. En ik wist dat zij dat ook voelde. “Jij ziet Mij”, spraken haar prachtige helderblauwe ogen, ogen die mij voor het eerst in 12 jaar “echt” aankeken. De weken en maanden die daarop volgden ben ik heel intensief bezig geweest met Luna’s behandeling en herstel. Op en neer rijden naar de kliniek in De Bilt, waar ze meerdere energetische behandelingen gekregen heeft, aangevuld met ondersteunende supplementen om haar immuunsysteem weer tot rust te brengen en haar darmflora weer gezond te krijgen. Ze kreeg een speciaal dieet van vers vlees dat ik in de “slowcooker” moest voorgaren. Ze knapte zienderogen op en wat nog opmerkelijker was: ze was haar angst voor een groot deel kwijt. Zo rende ze voorheen de kamer uit zodra ik de stofzuiger uit de kast pakte, nu kan ik gewoon om haar ligkussen heen zuigen terwijl ze erop ligt. Ze raakt minder in paniek van harde knallen en… ze kijkt me tegenwoordig recht in mijn ogen aan! Ook als ze bij me komt liggen, maakt ze oogcontact. En als ze na een paar minuten weer weg wil, begrijp ik dat het weer genoeg voor haar geweest is, dat ze haar eigen ruimte in mag nemen. Ik voel dat zij zich nu pas onvoorwaardelijk geaccepteerd en geliefd voelt door mij en dat zij dankbaar is voor alle tijd en energie die ik haar gegeven heb op weg naar haar herstel. Onze band is zoveel hechter geworden door haar hele ziekteperiode.  Ik ben haar op mijn beurt ongelooflijk dankbaar voor wat zij mij gespiegeld heeft. Ik heb in haar ziekteproces met eigen ogen kunnen aanschouwen hoe sterk energieën (angst) van invloed kunnen zijn op het lichaam. En dat dat niet te helen is met enkel fysieke ingrepen. Luna heeft mij bewust gemaakt dat mijn eigen fysieke klachten direct gerelateerd zijn aan mijn bewustwordingsproces. Dat wist ik in theorie natuurlijk al jaren, maar liet mezelf toch elke keer weer een rad voor ogen draaien door de angst van mijn persoonlijkheid. “Nee hoor, déze klachten hebben daar ècht niks mee te maken”. Luna heeft mij laten zien dat ik “de oplossing” dus ook niet (alleen) bij de reguliere geneeskunde moet zoeken. En hoe belangrijk het is om te onderzoeken welke energetische disbalans ten grondslag ligt aan (chronische) fysieke klachten, welke “liefdeloosheid” in de persoonlijkheid, voortkomend uit geconditioneerde gedachtepatronen, be-licht en verlicht willen worden. Om vanuit die herkenning, via erkenning, acceptatie en transformatie, te komen tot transmutatie tot in de kern van onze lichaamscellen.  En natuurlijk kwam er daarna de “ultieme test”. Ik kreeg begin september zelf weer steeds meer last van mijn darmen, kon steeds minder eten verdragen. Aanhoudende buikpijn, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat – het maakte gewoon niet meer uit wat ik at. Binnen een aantal weken was ik (net als Luna) 6 kilo afgevallen. Voor de zekerheid heb ik door de huisarts bloedonderzoek laten doen, om uit te sluiten dat ik niet één of andere parasiet, schimmel of woekerende bacteriekolonie onder de leden had. Toen die uitslag negatief bleek te zijn, wist ik dat ik op dat moment twee keuzen had. Of ik ga weer terug naar de internist die mij vorig jaar met dezelfde klachten “binnenste buiten” gekeerd had en niks gevonden had. Of ik vraag een consult aan bij een holistisch hulpverlener. Ik koos (dank je wel Luna J) voor het laatste. Er is veel gebeurd tijdens het consult, maar het belangrijkste waar ik me bewust van geworden ben is een disbalans in het gebruik van mijn mannelijke- en mijn vrouwelijke energie, waardoor ik niet tot werkelijke creatie kom. Ik heb mezelf in meditatie ervaren als lichtengel, waarvan de rechtervleugel (de mannelijke kant) helemaal verfrommeld was, alsof hij nog niet uitgeslagen was. (Ik heb ook al meer dan 3 jaar pijn en bewegingsbeperkingen aan mijn rechterarm!) Ik heb gevisualiseerd dat ik die vleugel voorzichtig uitsloeg en even moest “oefenen” om beide vleugels synchroon te laten wapperen. In de daaropvolgende weken herkende ik in mijn dagelijks leven veel kansen om mijn “vleugels”, in harmonie met elkaar en met de situatie, te leren activeren. Nog geen 3 weken na het consult, kon ik bijna alles weer eten en waren mijn darmen al een stuk rustiger. Ja, ik heb mijzelf bevestigd en bekrachtigd in de onvoorwaardelijke liefde die ik als lichtwezen vorm mag geven op aarde, en ik heb de kracht en de wijsheid om mijn mannelijke- en mijn vrouwelijke energie te kunnen “doseren” naar gelang de situatie vraagt.

De spirituele betekenis van het dierenrijk op aarde

In de periode dat ik aan het “worstelen” was met de vraag hoe ik het dierenleed in de wereld kan verzachten, vond ik een verhaal op Internet met de titel “De spirituele betekenis van het dierenrijk op aarde”*. Het stuk is geschreven door Pamela Kribbe, de tekst heeft zij volgens eigen zeggen via channeling met de aarde ontvangen. Toen ik dit gegeven las, had ik zo mijn bedenkingen… een channeling… van de aarde zelf? Maar toen ik begon te lezen, voelde ik al snel dat de woorden resoneerden met mijn eigen innerlijk weten… hoe verder ik las, hoe meer ik wist dat dit waarheid is… Ik was intens ontroerd door de herkenning in de woorden. En ik begreep al lezende wat mijn vriendin bedoeld had met haar uitspraak dat onze honden onderdeel zijn van mijn lichtwerk. En dat ik daar gewoon van mag genieten. Met toestemming van de auteur, wil ik graag bepaalde gedeeltes van die tekst met jullie delen: 

“Ieder van jullie die zich aangetrokken voelt tot dit onderwerp heeft, nu of in het verleden, een diep contact ervaren met dieren. Dit contact reikte verder dan het verzorgen of onderhouden van een dier. In dit contact was er iets dat je hart beroerde en je emotioneel raakte. Wanneer deze innerlijke geraaktheid er is geweest, heb je iets waardevols gegeven aan het dierenrijk. Door jouw aandacht en openheid voor het dier dat er was of is in je leven, geef je een belangrijke energie door aan het dierenrijk.

Het contact met dieren kan spiritueel ook veel betekenen voor mensen. Dieren kunnen de mens herinneren aan de oerverbondenheid van elk levend wezen met het geheel. Dieren kunnen je door hun aanwezigheid stimuleren meer los te laten, uit je hoofd te komen, te vertrouwen op het leven. Dieren kunnen je rust, aarding en ontspanning brengen. Dieren kunnen je terugbrengen bij je kern.

Energetisch gezien kan er een prachtige wisselwerking zijn tussen mens en dier. Jullie stimuleren de geboorte van individualiteit in dieren en dieren stimuleren in jullie een gevoel van verbondenheid. Mensen kunnen dieren helpen tot zelfbewustzijn te komen en dieren kunnen mensen thuisbrengen op aarde, in verbondenheid met de natuur.”    

– Je doet al heel veel door hier te zijn op aarde
Door hier te zijn, de schoonheid en harmonie in de natuur te waarderen, en jouw natuurlijke trilling uit te stralen waar je ook gaat of staat, help je al mee om heling te brengen aan de dieren en de aarde. De trilling van jouw bewustzijn verandert iets, harmoniseert iets, zonder dat je iets doet of zegt.    

– Zie dieren niet als slachtoffer, eer hun weg
Realiseer je daarnaast dat dieren een eigen bewustzijn hebben. Zij hebben gekozen voor hun leven op aarde om hiervan te leren en te groeien in bewustzijn. Dieren zijn innerlijk bereid veel te geven in dienstbaarheid aan de mens. Zeker is het zo dat zij gevoelsmatig lijden onder een respectloze behandeling. Maar het helpt hen niet als je in die pijn meegaat, als je met hen gaat meelijden. Eer hun weg. Het helpt hen meer als jij bij jezelf blijft en nagaat bij jezelf wat jij positief kunt bijdragen aan hun welzijn. Voel aan wat mogelijk is, wat voor jou blij en vreugdevol aanvoelt en waar ook jij geïnspireerd van raakt. Vertrouw op de kracht van een klein gebaar.”

Voor wie de gehele tekst van Pamela Kribbe wil lezen verwijs ik naar:  www.nieuwetijdskind.com/spirituele-betekenis-van-het-dierenrijk/

 

* Dit verhaal behoort tot één van de ervaringsverhalen die ik vanaf 2004 geschreven heb voor de nieuwsbrief van Ontmoetingscentrum Aglaja, Stichting VSG en Vereniging VSGP te Zwammerdam.