Lijden ont-leed in Liefde
Van de week vroeg ik mezelf nog af:
zou ik ooit nog een depressie krijgen?
Ik kon het me gewoon niet voorstellen,
waar zou ik nou nog een depressie van moeten krijgen?
Ik ben toch op de goede weg
met mijn bewust-Zijn?
Vanavond vraag ik me af
hoe lang dit leven nog moet duren.
Ik zit alleen nog maar mijn tijd uit.
En waarvoor?
Nog meer van hetzelfde?
Wat is het nut?
Het lijden van de varkens
snijdt net zo hard door mijn hart,
als het zinloze debat
dat hen zou moeten redden.
Ik kan het niet meer opzij schuiven.
Ik kan niet meer wegkijken.
Ik begrijp niet hoe men weg kan kijken.
Ik voel geen gemis meer
en geen verbinding.
Mijn voeten los van de aarde,
ik zweef, heb geen houvast meer.
Vanmiddag zei ik nog tegen iemand:
het gaat goed met mij,
Mijn arm doet vervelend,
maar mijn stemming is goed,
dat is het belangrijkste.
En nu – ineens – is het vertrouwen weg.
Zó geschrokken,
dat ik die grote zwarte wolk
alwéér niet aan zag komen.
Ik wil even niks meer,
ik wil er gewoon even niet meer zijn.
Ik wil even niks meer…
behalve stilletjes in een hoekje weg kruipen,
en wachten tot het over waait.
Weet je nog, de allereerste keer dat je
Mij in dit hoekje trof?
Ik heb je in Liefde omarmd en getroost.
Ik heb je onvoorwaardelijk lief,
jouw bevlogen compassie voor al wat leeft.
En Ik treur, om de ongekende pijn
die dit in jouw hart teweegbrengt.
Tref Mij niet in dat eenzame hoekje,
maar zoek bewust de stilte op,
ontmoet Mij in de stilte van je hart.
Roep Mij aan, elke dag opnieuw,
zie Mijn uitgestrekte hand naar jou,
mijn andere in verbinding met De Bron..
Ik ben in elk lied dat jouw hart roert,
in elk dier om wiens lot jij je bekommert.
Ik ben in elke bloem,
wiens schoonheid jij ervaart.
Ik ben aanwezig
in de ruisende golven van de zee,
in elke zonnestraal
die jouw huid verwarmt.
Ik sta bij elke kruising op jouw pad,
bij elke hobbel op jouw weg.
Stel Mij jouw vragen,
en het antwoord zal verschijnen.
Ik zal je leiden naar de plek,
waar jij het leven dienstbaar kunt zijn.
Weet, dat alleen door bewustzijn
van het Grote Plan,
de evolutie van het Leven,
jij tot waarlijk begrip
kan komen van het lijden,
alwetend dat het Licht
in duisternis geboren wordt.
Vind Mij, herinner je Mijn naam
Ontmoet Mij in de stilte van je hart
herinner je en ervaar …
Wij zijn Één.
Mooi verwoordt Linda… ook om weer te lezen op een donker moment… waardoor het Licht de sluier weer weg kan halen…
Heel veel liefs 🌹🌹🌹
Dank je Marjan, inderdaad een tekst om te koesteren en erbij te pakken als de sluiers weer in de buurt komen. Ik hoop dat het anderen ook houvast kan bieden.
Prachtig linda. Je woorden ontroeren me.
Fijn om te horen Marjan, dat het je tot steun mag zijn in donkere tijden.