Ik wil zo graag over dieren schrijven. Ik wil zo graag iedereen die het maar horen wil laten voelen dat dieren, net als mensen, medereizigers zijn op ons levenspad.

Net als onze medemens komen ze in ons leven om ons te spiegelen, om ons levenslessen aan te reiken, ons bewustzijn te verruimen, om ons hart te openen voor al wat leeft. Ze zijn hier om mee te werken aan het ver-Lichten niet alleen van ons eigen bestaan, maar van onze hele samenleving.

Elk dier draagt de blauwdruk voor onvoorwaardelijke Liefde in zich en wil die met ons delen.

Tot aan zijn laatste ademtocht is Blinky een toonbeeld van die Liefde geweest en heeft hij ons nieuw bewustzijn aangereikt.

We hebben hem laten inslapen en dat is tot ons grote verdriet vreselijk akelig gegaan. Die laatste dag kreeg hij zichtbaar steeds meer pijn en we wisten dat we niet langer konden wachten. Omdat onze eigen dierenarts spreekuur had in de kliniek en we hem thuis wilden laten inslapen, is er een ander gekomen die we niet kenden. Het ging allemaal erg snel, koud en kil, en de eerste prikken deden Blinky erg pijn. Hij raakte in paniek. Gelukkig lag hij tussen ons in en konden we hem troosten en gerust stellen.

Aan het einde van de middag heb ik een mailtje gestuurd naar onze eigen dierenarts om haar te vertellen wat een nare ervaring Blinky’s inslapen voor ons geweest was. Ik voelde me geroepen haar op de hoogte te stellen, misschien dat het anderen deze nare ervaring zou kunnen besparen. Iedereen die ik erover vertelde voelde met ons mee en vond het een hork van een dierenarts.

Die eerste nacht bleef de film van deze gebeurtenis maar voor mijn geestesoog verschijnen…  “Had ik nou maar naar mijn gevoel geluisterd en toch nog een dag gewacht zodat onze eigen dierenarts het morgen liefdevol had kunnen doen. Zijn laatste levensmomenten heeft hij in angst en pijn doorleefd, ik heb hem op het laatst in de steek gelaten. Doe niet zo raar, je had het beste met hem voor, dat heeft hij heus wel gevoeld. Dit is niet fijn voor Blinky, dat je jezelf zo zit te kwellen met deze nare gedachten. Hij is nu vrij….”

De volgende dag ontving ik een antwoord op mijn mail van onze eigen dierenarts. Ze vond het erg vervelend om mijn bericht te lezen. “Het afscheid nemen van je dier heeft toch een grote impact, en moet zeker niet als naar ervaren worden. Iedere dierenarts voert het anders uit, soms ook afhankelijk van hoe eigenaren er zelf in staan. De ene vindt een meer ‘zakelijke’ benadering fijner, een ander juist de extra aai over de bol van het dier. Ik kan u wel zeggen, dat als iemand veel moeite heeft met euthanasieën, dan is het wel mijn collega die bij u geweest is.”

Bij het lezen van haar woorden werd het verhaal van Blinky’s inslapen, diep in mij herschreven en ik glimlachte… het was alsof Blinky naar me knipoogte. “Weet je nog… hoe snel iedereen oordeelde over mijn agressie? En dat jij beter wist? Jij die mijn angst kende en hoe lief ik werkelijk was?”

Blinky liet mij mededogen voelen voor de dierenarts die hem had laten inslapen. Waarschijnlijk was het de enige manier geweest waarop hij in staat was om zijn zware taak uit te voeren, door zijn gevoel op dat moment even uit te schakelen.

En zo kan ik dankbaar zijn voor die laatste momenten van Blinky’s leven; met zijn laatste “daad van lijden” heeft hij mij zijn laatste spiegel voorgehouden.

Door dit verhaal te delen wil ik zijn leven en alles wat hij ons gebracht heeft eren.
Moge hij in ware vrijheid verder reizen op zijn zielepad.